Kijkje achter de schermen

Verslag van een coachgesprek met de coachvraag; hoe vind ik meer balans?

Ik hoef nu dus even een week niet te zorgen. Dit geeft een ander gevoel. Het is vrijer, de druk is eraf. Is dat raar? Wat vind jij, vraag ik? Ja soms, nou nee ook niet, goh verwarrend is dit. Het is ook echt niet dat ik zonder hem wil! Maar het grote verantwoordelijkheidsgevoel belemmert me.

Ik leg 2 matjes neer voor de polariteiten ik en de ander. Stel je een lemniscaat voor en loop langzaam over de lijnen. Waar wil je beginnen? Mhh zegt ze, het is eerste dat in mij opkomt is de ander. Ze gaat staan. Hoe is het daar? Fijn zegt ze, rustig en kalm. Hier ken ik het. Heb je er beelden bij? Toen mijn zoon het moeilijk had op school, vond ik het fijn dat ik er kon zijn door te helpen. Kan me nog goed herinneren hoe blij we waren dat we na een zoektocht een school vonden. Kan je verder lopen? Stap voor stap komt ze aan bij het matje dat staat voor ik. Pff zegt ze, niet prettig! Mijn ogen blijven gericht op de ander. Hoe oud ben je hier? 6 jaar zegt ze. Wat is je beeld? Mijn moeder die zichzelf verliest in de zorg voor mijn broer die het ook moeilijk had op school. Door zo te zorgen voor je broer, wat hoefde je moeder daardoor niet te doen? Voor zichzelf zorgen en haar verdriet toe laten. En jij? We blijven stilstaan bij de tranen die over haar wangen lopen. We ronden af door vanuit een meta positie te kijken naar de polariteiten. Zorgen voor de ander kan echt alleen als je ook zorgt voor jezelf he?

 

Verslag van een coachgesprek met de coachvraag; hoe doorbreek ik mijn patroon?

Ik doe iedere keer hetzelfde. Als er voor mijn gevoel met mij wordt meegekeken door collega’s dan stagneer ik. Ik ga twijfelen en krijg niets meer uit mijn handen. Hoe was dit vroeger voor je, vraag ik? Ze denkt na; vroeger deed ik eigenlijk alles zelf. Ik ben de oudste en regelde het gewoon voor mijzelf en mijn zusje. Er werd niets gevraagd. Alles dat ik deed was eigenlijk goed. En jij, vroeg jij wel eens iets? Nee, eigenlijk niet.

We doen een opstelling met poppetjes. Alle familieleden staan “los” van elkaar. Hoe was het contact tussen de verschillende familieleden? Twijfelend zegt ze, niet zo hecht, ik had eigenlijk wel meer contact gewild. Maar door omstandigheden was iedereen vooral gericht op zichzelf. Is er een moment geweest waarop je het niet zelf had willen doen? Oh jazeker, zegt ze. Ze gaat op het puntje van haar stoel zitten. Ik zie dezelfde een frustrerende energie. Ik had zo’n leraar op de middelbare school die duidelijk maakte dat ik beter af was een niveau lager. Ik zou het nooit redden. Ik was niet tegen hem opgewassen, voelde me verslagen. Dus de enige keer dat iemand met je mee keek was…ze maak mijn zin af; een rot ervaring met hetzelfde onmachtige gevoel.

 

Verslag van een coachgesprek met de coachvraag; hoe kom ik in beweging?

Ik wil zo graag weten waar ik echt blij van word en hoe ik uit mijn comfortzone kom. Ik werk al een aantal jaren bij dezelfde werkgever. Maar nu de kinderen groot zijn bekruipt mij langzaam het gevoel dat iedere dag hetzelfde is. Als alles kon welk doel zou je willen bereiken? Ik heb echt geen idee, zegt ze. Misschien helpt het als je het gevoel omschrijft? Hoe zou je willen dat het voelt? Dat ik trots ben op mezelf ben! Het gevoel dat ik heb als ik weer een wedstrijd heb geschaatst.

We gaan naar buiten. Ik vraag haar 4 objecten neer te leggen in de vorm van een ruit. Ze start bij het object dat staat voor nu. Ik vraag haar hoe ze zich voelt, welke beelden en geluiden opkomen. Vervolgens vraag ik haar bij het vierde object te gaan staan, dat staat voor gewenste gevoel als ze haar doel heeft bereikt. Opnieuw bespreken we de beelden, geluiden en gevoelens die opkomen. De energie stroomt en ze wil er eigenlijk niet weg.

Ik vraag haar bij het tweede object te gaan staan, dat staat voor belemmeringen. Als ik haar vragen stel over haar belemmeringen krijg ik steeds hetzelfde antwoord “ik weet het niet”. Inmiddels komt ook mijn co-coach labrador Famke naar buiten. Bij iedere stap die ze wil zetten springt Famke een klein beetje op maar net niet tegen haar aan. Ik vraag haar wat het met haar doet dat Famke steeds opspringt. Heel ongemakkelijk en op een rare manier confronterend. En wat is dan confronterend? Haar ogen, zegt ze weifelend. Hoe is dat, om door Famke gezien te worden? Best fijn eigenlijk. Ben je wel eens door iemand niet gezien? Ja antwoordt ze, door mijn vader. We staan even stil bij haar verdriet en gemis. Vervolgens vraag ik haar bij het derde object te gaan staan dat staat voor mogelijke hulpbronnen. Ik vraag haar wie haar nog meer zien in haar verlangen haar doel te bereiken. Op wie kan je rekenen? Een lijst met namen maar ook helpende rituelen en inspirerende plekken komen naar boven. We ronden af door nog een keer het gevoel op te halen bij het 4^eobject. De beweging is ingezet.

Verslag van een coachgesprek met de coachvraag; waar komt mijn angst vandaan?

En nu durf ik niet meer! En dat wil ik niet. Ik zie boosheid en voel onmacht bij haar. We lopen naar een bank in het park en gaan zitten. Ik laat mijn hond Famke los en laat haar haar eigen plek kiezen. Ze kiest voor een plek verder bij ons vandaan om te snuffelen. Dit doet ze vaker als de energie hoog is.

Ik vraag B haar ogen te sluiten, te focussen op hoe ze hier zit? Wat voel je? Wat hoor je? Haar zintuigen doen hun werk. Ik zie haar ademhaling zakken. Ik vraag haar terug te gaan naar die bewuste ochtend. Haar verhaal beschrijft het incident. Ik zie haar onrustige ademhaling opkomen. Ik krijg een opgejaagd gevoel. Ik vraag haar nogmaals haar ogen te sluiten. Neem mij stap voor stap mee “je stond op” en toen…Rustig beschrijft ze haar handelingen. Opeens wordt haar stem harder als ze vertelt over het opvolgen van dwingende instructies. Ze herhaalt ze: “sluit aan en ga door!” Haar stem klinkt fel, de focus is weg en de onrust neemt toe. Wat gebeurt er nu? Ik kan me niet concentreren. Ze opent haar ogen en kijkt met aan met een heldere blik, nu snap ik waarom het daarna mis is gegaan! Ik ben over mijn grens gegaan door niet mijn eigen tempo aan te houden. Ondertussen zit Famke naast haar en al aaiend komt het besef.